YAZAN: Gamze YILGIN
İstanbul'un güzide semtlerinden birinde, küçük şirin bir mahallede, sıcacık kalplerin yaşadığı evler yan yana diziliydi. Bu mahallede herkes birbirini tanır, komşular kapı önlerinde çay içer, çocuklar sokakta güvenle oynardı. Bir gün pencereden içeri doğan sıcacık güneşle birlikte minik Kardelen gözlerini heyecanla açtı. O sabah kalbi kıpır kıpırdı. Pencereden dışarı baktığında mahalleye bambaşka bir renk gelmişti. Her yer Türk bayraklarıyla süslenmişti! "Kırmızı Beyaz her yer parlıyor" diye bağırarak mis gibi çörek kokan mutfağa koştu. "Anne anne bugün 23 Nisan" annesi gülümseyerek " evet Kardelenciğim bugün Mustafa Kemal Atatürk'ün sizlere armağanı bugün 23 Nisan. Hadi odana git ve hazırlan" derken Kardelen çoktan odasına gitmişti bile. En güzel kıyafetlerini giymişti ve büyük gösteriye hazırdı. Kahvaltılarını yaptıktan sonra evden çıktılar. Mahalledeki bütün çocuklar günlerdir büyük gösteriye hazırlanıyordu. Parkın ortasına küçük bir sahne kurulmuş, çiçeklerle, balonlarla, bayraklarla süslenmişti. Kardelen'in kalbi bu sahneyi düşündükçe yerinden çıkacak gibi oluyordu. İlk kez bu kadar insanın önünde şiir okuyacaktı. Ama onu en çok heyecanlandıran annesinin öğretmeni ve Cumhuriyetimizin ilk kadın öğretmeni, emekli Fatma Rafet Angın öğretmenin de orada olacak olmasıydı. Saat üçe doğru herkes toplandı. Evlerin camlarından sarkan bayraklar, parkta uçuşan balonlarla birleşince adeta bir masal diyarı oluştu. Müziğin sesi yükseldi ve anons geldi. "Mahallemizin minik yıldızları sahneye geliyor!" Kardelen, elindeki kâğıdı sımsıkı tuttu. Bir adım attı, sonra bir tane daha. Sahneye çıktığında karşısında gülümseyen yüzler gördü. Derin bir nefes aldı ve şiirini okumaya başladı.
" Bir bayram var çocuklara,
Atam' dan bize armağan,
Sevgiyle umutla dolar,
Bugün 23 Nisan"
Alkışlar yükseldi. Kardelen'in içi kıpır kıpırdı. Gökyüzüne bakınca güneş de sanki onunla birlikte gülümsüyordu. Günün sonunda büyük halay başladı. Mahalledeki herkes el ele verdi müziğin ritmiyle dans edip şarkılar söylediler. O gece, Kardelen yorgun ama mutlu bir şekilde yatağına uzandı. Üzerindeki kırmızı elbisesini çıkarmaya kıyamamıştı. Gözlerini kapatırken dışarıdaki rüzgâr bayrakları usulca sallıyordu ve Kardelen rüyasında yine o sahnedeydi. Ama bu sefer yıldızlarla birlikte şiir okuyordu.
İstanbul'un güzide semtlerinden birinde, küçük şirin bir mahallede, sıcacık kalplerin yaşadığı evler yan yana diziliydi. Bu mahallede herkes birbirini tanır, komşular kapı önlerinde çay içer, çocuklar sokakta güvenle oynardı. Bir gün pencereden içeri doğan sıcacık güneşle birlikte minik Kardelen gözlerini heyecanla açtı. O sabah kalbi kıpır kıpırdı. Pencereden dışarı baktığında mahalleye bambaşka bir renk gelmişti. Her yer Türk bayraklarıyla süslenmişti! "Kırmızı Beyaz her yer parlıyor" diye bağırarak mis gibi çörek kokan mutfağa koştu. "Anne anne bugün 23 Nisan" annesi gülümseyerek " evet Kardelenciğim bugün Mustafa Kemal Atatürk'ün sizlere armağanı bugün 23 Nisan. Hadi odana git ve hazırlan" derken Kardelen çoktan odasına gitmişti bile. En güzel kıyafetlerini giymişti ve büyük gösteriye hazırdı. Kahvaltılarını yaptıktan sonra evden çıktılar. Mahalledeki bütün çocuklar günlerdir büyük gösteriye hazırlanıyordu. Parkın ortasına küçük bir sahne kurulmuş, çiçeklerle, balonlarla, bayraklarla süslenmişti. Kardelen'in kalbi bu sahneyi düşündükçe yerinden çıkacak gibi oluyordu. İlk kez bu kadar insanın önünde şiir okuyacaktı. Ama onu en çok heyecanlandıran annesinin öğretmeni ve Cumhuriyetimizin ilk kadın öğretmeni, emekli Fatma Rafet Angın öğretmenin de orada olacak olmasıydı. Saat üçe doğru herkes toplandı. Evlerin camlarından sarkan bayraklar, parkta uçuşan balonlarla birleşince adeta bir masal diyarı oluştu. Müziğin sesi yükseldi ve anons geldi. "Mahallemizin minik yıldızları sahneye geliyor!" Kardelen, elindeki kâğıdı sımsıkı tuttu. Bir adım attı, sonra bir tane daha. Sahneye çıktığında karşısında gülümseyen yüzler gördü. Derin bir nefes aldı ve şiirini okumaya başladı.
" Bir bayram var çocuklara,
Atam' dan bize armağan,
Sevgiyle umutla dolar,
Bugün 23 Nisan"
Alkışlar yükseldi. Kardelen'in içi kıpır kıpırdı. Gökyüzüne bakınca güneş de sanki onunla birlikte gülümsüyordu. Günün sonunda büyük halay başladı. Mahalledeki herkes el ele verdi müziğin ritmiyle dans edip şarkılar söylediler. O gece, Kardelen yorgun ama mutlu bir şekilde yatağına uzandı. Üzerindeki kırmızı elbisesini çıkarmaya kıyamamıştı. Gözlerini kapatırken dışarıdaki rüzgâr bayrakları usulca sallıyordu ve Kardelen rüyasında yine o sahnedeydi. Ama bu sefer yıldızlarla birlikte şiir okuyordu.
Yorumlar
Bu yazı için yorum mevcut değil.
Dilerseniz Buradan yeni yorum gönderebilirsiniz.