Aracımız sonunda Yalova’ya geldi ve gemiye girdik. Yolcuların çoğu aşağıya indiği halde ben yerimden kıpırdamadım.
Aklım, hala bagaja konmuş kedimdeydi. Acaba yeteri kadar oksijen alabiliyor muydu?
Sabah veteriner gelmiş, uyku iğnesini yapıp gitmişti. Kedi iğneyi yer yemez halının ortasına kusarak kanepenin arkasına kaçtı. Oğlumla onu oradan çıkarmaya çalışırken kanepeyi birden çekince yere yuvarlandı. Biz de alıp hemen onu sepetine yatırdık. Uyumuyordu, gözleri açıktı ama kıpırdayamıyordu da.
Öyle yarı baygın durumda onu alarak evden çıktık. Oğlum beni servise bindirip gitti.
İnsanların yardımıyla otobüsümü buldum.
Biletimi alırken kedimle birlikte yolculuk yapacağımı söylediğimde “Sorun yok” dedikleri halde, aracın önünde şoförle muavin bana ısrarla, kediyi alamayacaklarını söylüyorlardı. Onlarla tartışmak yararsızdı. Yazıhaneye gidip yetkili amirle geri geldiğimde zorlukla da olsa kediyi bagajakoymaya ikna olmuşlardı. Oysa yaklaşık iki yıl önce bir otobüsün hayvanlar için ayrılan bölümünde üç yavru köpeği bir sorun çıkmadan yollamıştık.
Sepeti elimden alırlarken, ağlamaya başladım. Yerimeoturduğumda da hala ağlıyordum. İlk molaya dek bu böyle sürdü. Kızımı o karanlık yerde, eşyaların arasında yapayalnız hayal ettikçe gözyaşlarıma engel olamıyordum.
Sonunda son durağa gelip de kedime kavuşunca Kendimi daha iyi duyumsamaya başlamıştım. Sepeti elime verdiklerinde kızım ağlar gibi mızıklanıyordu. Elimi sepete soktuğumda altına sermiş olduğum bezin ıslandığını farkettim. Hemen bezi kimseye göstermeden toplayıp bir poşete soktum. Artık sızlanması durmuştu.
Evimize dönüş yolunda da kedimle benzer sorunları yaşadık ama en azından “Otobüse alamayız.” gibi bir engelle de karşılaşmadık.
Yorumlar
Bu yazı için yorum mevcut değil.
Dilerseniz Buradan yeni yorum gönderebilirsiniz.