DIŞARDAKİLER

Toplantılar, ziyaretler ve alışveriş derken akşamı edip sonunda eve geldim. Oğlum Sınavdan gelmişti, karnının aç olduğunu söylüyordu. Üzerimi değiştirip sonra da bir tepsi yemekle odasına gittim. Yorgundu, öyle ki konuşmak bile istemiyordu. Sessizce dışarıya çıktım; doğruca mutfağa gittim. Tezgâh dağınıktı. Canım iş yapmak istemiyordu. Birden aklıma dışarıdakiler geldi. Dışarıda, başka aç olanlar da vardı. Hemen yatak odamın penceresine koştum. Camı açar açmaz sevgili kedim içeri zıpladı. O da uzun zamandır dışarıdaydı ve hemen mamasının başına gitti. Bense camda durmayı sürdürdüm. Bahçedekiler de acıkmıştı. Pencerenin altında koro halinde miyavlıyorlardı. Yeniden mutfağa gidip bir yoğurt kabının içine biraz yemek koyarak bahçeye çıktım.

Hava çok soğumuştu. Kuytu bir köşeye birkaç gün önce yapmış olduğum küçük kedi evinin önüne gelerek onları yemeğe davet ettim. İki büyük, iki yavru olmak üzere tam dört taneydiler. Yavrular zaten bana alışıktı fakat büyük kediler öyle değildi. Küçükleri, beslenme sırasında okşadığım halde mırıltılarla yemeklerine devam ederken diğerleri, tastan koca bir lokma kapıp soluğu duvarın üzerinde alıyordu.

Yavrular, sonbaharda doğmuşlardı. Üç taneydiler.

Doğduklarından iki hafta kadar sonraydı. Hortumla bahçeyi yıkıyordum ki ciyak ciyak bir miyavlama işittim. Sağı solu araştırıyor, bir türlü sesin kaynağını bulamıyordum. Sonunda onu fark ettim. Kocaman saksının dibine büzüşmüş titriyordu. O kadar küçüktü ki ıslak bir fareyi andırıyordu. Çiçekler gibi o da benim sulamamdan nasibini almıştı. Hemen içeri koşup eski bir havluyla geri döndüm. Onu sıkıca sarıp sarmaladıktan sonra penceremin önüne yatırdım. Titremesi bir süre geçmedi. Güneşin yardımıyla bedeni ısınınca derin bir uykuya daldı.

O günden sonra bu yavru ve kardeşleri, beni kendilerine sahip seçmiş olmalılar ki hiç penceremden ayrılmadılar. Ben de onları çok sevmiş, karınlarını doyurmuştum. Fakat nedendir bilmiyorum, içlerinden biri, hiç kilo almamıştı. Böyle güçsüz olduğu için de sık sık saldırıya uğruyor, yüzü gözü yara bere içinde kalıyordu. Bu yüzden de fazla yemek yiyemez olmuştu. Derken bir sabah onu camın önünde yatar buldum. Karnını gıdıkladım, kulaklarını çektim, kımıldamadı. Daha dikkatli incelediğimde donmuş olduğunu anladım. Onun için artık yapacağım bir şey yoktu. Ölüsünü bir poşete alarak sokağa götürdüm, çöpe koydum. Çünkü buralarda onu gömeceğim bir yer bulamazdım.

Bu küçücük yavrunun ölümü, bana başka bir kediyi çağrıştırmıştı. Buraya daha yeni taşınmıştım. O günlerde de yatak odamın penceresine zayıf bir kedi dadanmıştı. Bu kedi öyle çok zayıftı ki üzerinde deri yokmuş da bir kabukla kaplanmış sanısı uyandırıyordu insanda.

Zavallı kedicik gerek hırpalanmaktan gerekse soğuk ve açlıktan vahşileşmiş, adeta bir kaplan kesilmişti. Öyle ki onu beslemek için yiyecek uzattığımda iyice sivrilmiş pençelerine defalarca hedef olmuştum. Her şeye karşın yine de bu kabuk kediyi beslemeyi sürdürmüştüm. Bir zaman sonra ortadan kayboldu. Bir daha da geri dönmedi.

Şimdilerde dışarıda başka kediler var. İki tanesi bahçeden hiç ayrılmıyor.

Bir gün yağmur çok yağmıştı. Gök gürültüsüyse zaman zaman bir bomba gibi patlıyor, kedilerin ödünü koparıyordu.

Yeniden bahçeye çıktım. Kedinin biri ortalıkta dönüp duruyordu. Önce ona kapalı bir yer gösterdim. Yemeğini de oraya koydum. Ancak kedi orada durmadı. Yağmurun altına çıktı. Ben de bırakıp içeri girdim.

Kendi kendime, “Kim bilir, belki kediciğin bir bildiği vardır.” Diye düşündüm. Hoş, bir kedinin ne bildiği olabilirdi ki…