SELAM BENDEN DAĞLARA

YAZAN: Emine KAMÇI

“Neredesin canım ablam?”

“Köydeyiz. Akrabalarla birlikte”.

“Kim bilir ne güzeldir şimdi oralar.”

“Anlatamam, çok harika. Anlayabilmen için ancak kendin yaşamalısın burada; kendin solumalısın havasını.”

“Sen yine de anlat bana.”

“Bu sabah erkenden kalktım. Bilirsin, ben oldum olası sabahları sevmem uyumayı. Her neyse, Güneş iyice yükselmeden, birkaç akraba toplaşıp dağlara keşfe çıktık. Omaliya’ya, Oluklar’a, Gurdes’e falan gittik. Oralarda bizimkilerin tarlaları varmış eskiden; bilmem bilir misin? Küçüktün o zamanlar; hatırlamazsın belki. Çok yorulduk yorulmasına ama değdi doğrusu yorgunluğa.

Şimdi de kahvaltı yapacağız.”

“Kimler var orada?”

“Hangi birini sayayım; yengeler, amcakızları, amcaoğulları, İstanbul’dan gelenler. Hepsini de tanıyorsun.”

“Şimdi ne yapıyorsunuz?”

“Evin önüne soba kuruyorlar. Üzerinde bir şeyler pişirecekler.”

“Bu yaz sıcağında mı?”

“Karadeniz insanını bilmez misin; yaz olsun kış olsun, kafasına koyduğunu anında uygular.”

“Tanrım, ben de olmalıydım o sobanın yanında, cehennem gibi kavursa da orada olmayı yeğlerdim şimdi.”

“Bulunduğumuz yerden, karşı dağlar görünüyor.”

“Yaa! Güzel mi?”

“Sorulur mu hiç; kart postallardaki gibi.”

“El salla ve benden selam et onlara.”

“Belki biraz sonra bahçelere, tarlalara ineriz.”

“Ne yapacaksınız; fasulye mi toplayacaksınız?”

“Fasulye de toplarız, toprağı kazıp da belki patates bile çıkarırız.”

“Zamanı mıdır?”

“Zamanıdır, boş çevirmez bizi toprak ana; mutlaka her zaman onun karnında bir şeyler vardır vermek için.”

“O zaman, koşun nasibinize doğru.”

“Evet, koşacağız; yoksa başka türlü nasıl hak edilir bunca güzellik, bunca nimet.”

“Çalışın, çalışın da, daha bir tatlansın içtiğiniz su, daha bir lezzetlensin yenilen ekmek.